Gospodarka leśna

Gospodarka leśna

Polska jest krajem w którym użytki rolne i leśne stanowią łącznie 90,5% powierzchni. Powierzchnia lasów w Polsce wynosi ponad 9,2 mln ha, co odpowiada lesistości 29,6 proc. Lasy publiczne stanowią 80,7% powierzchni kraju, w tym 76,9% jest w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe w skrócie PGLLP (7.121 tys. ha), 2% w parkach narodowych (183 tys. ha), a 1,8% jest własnością gmin i innych podmiotów publicznych (112 tys. ha). Lasy prywatne stanowią 19,3% powierzchni kraju (1.787 tys. ha) i są nadzorowane przez Starostów, którzy 70% lasów przekazali je do nadzoru Państwowemu Gospodarstwu Leśnemu Lasy Państwowe. PGLLP składa się z Dyrekcji Generalnej LP, 17. Regionalnych Dyrekcji LP i 430 Nadleśnictw. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe to największa w Unii Europejskiej organizacja zarządzająca lasami należącymi do Skarbu Państwa, obchodząca w tym roku 90-lecie istnienia.
Powierzchnia lasów w woj. podlaskim wynosi 624,9 tys.ha. Lasy publiczne stanowią 67%, a prywatne 33%. Lesistość woj. podlaskiego jest nieco większą niż w kraju i wynosi 31% (7 miejsce w kraju). Największą lesistość ma woj. lubuskie 49,3%.
Podstawowym dokumentem określającym zasady zachowania, ochrony i powiększania zasobów leśnych oraz zasady gospodarki leśnej w powiązaniu z innymi elementami środowiska i z gospodarką narodową jest ustawa o lasach. Zasady gospodarki leśnej określone są w artykułach 7 do 14b. Zgodnie z tą ustawą gospodarkę leśną prowadzi się według zasad:
powszechnej ochrony lasów,
trwałości utrzymania lasów;
ciągłości i zrównoważonego wykorzystania wszystkich funkcji lasów;
powiększania zasobów leśnych.
Trwale zrównoważoną gospodarkę leśną prowadzi się według planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu urządzenia lasu, z uwzględnieniem w szczególności następujących celów: 1) zachowania lasów i korzystnego ich wpływu na klimat, powietrze, wodę, glebę, warunki życia i zdrowia człowieka oraz na równowagę przyrodniczą; 2) ochrony lasów, zwłaszcza lasów i ekosystemów leśnych stanowiących naturalne fragmenty rodzimej przyrody lub lasów szczególnie cennych ze względu na: a) zachowanie różnorodności przyrodniczej, b) zachowanie leśnych zasobów genetycznych, c) walory krajobrazowe, d) potrzeby nauki; 3) ochrony gleb i terenów szczególnie narażonych na zanieczyszczenie lub uszkodzenie oraz o specjalnym znaczeniu społecznym; 4) ochrony wód powierzchniowych i głębinowych, retencji zlewni, w szczególności na obszarach wododziałów i na obszarach zasilania zbiorników wód podziemnych; 5) produkcji, na zasadzie racjonalnej gospodarki, drewna oraz surowców i produktów ubocznego użytkowania lasu”.
O ile pierwsze cztery cele wskazują na pozaprodukcyjne funkcje lasu, o tyle cel piąty jest celem produkcyjnym, wynikającym z potrzeby zaspokojenia naszego zapotrzebowania na drewno, który nie może być sprzeczny z interesem zapewnieniem trwałości lasów. Drewno jest naturalnym bogactwem, które jest całkowicie odnawialne. Leśnicy pozyskują drewno w granicach wyznaczonych przez standardy ekologicznej gospodarki, badania naukowe i 10-letnie plany urządzenia lasu, zatwierdzane przez ministra środowiska. Pozyskanie drewna w Lasach Państwowych w 2020 roku wyniosło 49.592 m3, czyli prawie 7 m3 z 1 ha powierzchni lasów, co oznacza także że pozyskano 1,30 m3 na 1 mieszkańca. Jednocześnie w 2020 oszacowano, że roczny przyrost wyniósł 65 555 tys. m3, czyli 9,21 m3 na hektar. W 2020 roku pozyskanie stanowiło 75,6% rocznego przyrostu bieżącego. W ten sposób wzrastają nasze zasoby drewna, które są już dwukrotnie większe niż pół wieku temu. Obecnie wynoszą 2,4 mld m sześc., w tym w Lasach Państwowych na koniec 2020 roku wyniosły 2 067,4 mln m3, co czyni je piątymi co do wielkości w Europie. To oznacza, że średnio na 1 hektarze lasu będącego w zarządzie PGLLP zasobność drzewostanu wynosiła 290 m3. Kupując drewno lub produkty z drewna z Lasów Państwowych, mamy pewność, że surowiec został pozyskany w sposób niezagrażający przyrodzie, co potwierdzają międzynarodowe certyfikaty FSC® i PEFC. Certyfikat PEFC jest gwarancją prowadzenia przez RDLP w Białymstoku trwałej i zrównoważonej gospodarki leśnej natomiast Certyfikat FSC oznacza, że lasy RDLP w Białymstoku są zarządzane zgodnie z międzynarodowymi standardami ochrony środowiska, poszanowaniem wartości społecznych miejscowej ludności oraz jednoczesnym zachowaniem równowagi między zasadami ekonomicznego prowadzenia gospodarki leśnej a utrzymaniem trwałości ekosystemów leśnych.
Tak jak dla człowieka ważna jest długość życia, tak dla lasów podawany jest przeciętny wiek drzewostanów, który dla polskich lasów na koniec 2020 roku wynosił 59 lat, w tym 61 lat dla lasów publicznych i 52 dla lasów prywatnych.

(źródło: Rocznik Statystyczny Leśnictwa 2021, Warszaw GUS)

Ochrona przyrody w gospodarce leśnej
Najwyższą formą ochrony przyrody w Polsce są parki narodowe, które zostały powoływane na terenach, na których wcześniej gospodarowali leśnicy z Lasów Państwowych. Nierzadko leśnicy byli inicjatorami powstawania parków narodowych. Dzięki ich pracy przyroda może być teraz chroniona w parkach w szczególny sposób.
Na terenie Lasów Państwowych wyróżniamy:
Rezerwaty – wydzielone obszary o szczególnych wartościach przyrodniczych, zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym. Spośród 1501 rezerwatów w Polsce, większość to rezerwaty (1285) zlokalizowana jest na gruntach w zarządzie PGL LP. Łącznie zajmują one powierzchnie 123,5 tys. ha, natomiast powierzchnia leśna w rezerwatach wynosi niemal 106 tys. ha. Na terenie zarządzanym przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Białymstoku funkcjonuje 120 obiektów rezerwatowych o powierzchni 39 449,47 ha, wśród których możemy wyróżnić:
72 rezerwaty leśne
16 rezerwatów faunistycznych
12 rezerwatów torfowiskowych
5 rezerwatów krajobrazowych
10 rezerwatów florystycznych
3 rezerwaty wodne
1 rezerwat stepowy
1 rezerwat przyrody nieożywionej
Pomniki przyrody – zwykle pojedyncze okazy przyrody ożywionej bądź nieożywionej. Najczęściej występującymi w lasach pomnikami przyrody są najstarsze i największe drzewa. W 2019 r. na gruntach w zarządzie LP było 11 314 pomników przyrody, z czego 9 tys. stanowiły pojedyncze drzewa, a 1380 grupy drzew.

Na terenie zarządzanym przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Białymstoku znajduje się 1505 pomników przyrody, z których zdecydowana większość to pojedyncze sędziwe, okazałych rozmiarów drzewa (1359 szt.), grupy drzew (106 szt.), 13 alei, 25 głazów narzutowych.
Ponad połowa pomników przyrody położona jest w Puszczy Białowieskiej.
Jednym z najstarszych i najbardziej okazałych drzew w puszczy jest Dąb „Bartny” (43 m wysokości, 200 cm średnicy i liczący 600 lat). Obecnie od paru lat niestety powoli obumiera. Najsłynniejszy jest dąb „Jagiełło” – 500 letni starzec, który padł, powalony huraganem.
Najstarszym drzewem w Puszczy Knyszyńskiej jest dąb szypułkowy, którego wiek szacuje się na ok. 470 lat, rośnie na łące niedaleko wsi Dworzysk.
Parki krajobrazowe tworzy się na terenach o wyjątkowych walorach przyrodniczych i estetyczno-krajobrazowych. Mamy ich w Polsce 123, łącznie zajmują 2,6 mln ha, z czego ponad 1,3 mln ha to grunty w zarządzie PGL LP.
Strefy ochronne zostały utworzone w celu ochrony ostoi i stanowisk roślin lub grzybów objętych ochroną gatunkową lub ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową. W Lasach Państwowych utworzono 3893 stref ochronnych wokół chronionych gatunków, o łącznym areale wynoszącym 154 938 ha, z czego ponad 22 proc. stanowi powierzchnia ochrony całorocznej. Strefy utworzono w celu ochrony ostoi ptaków (3344), ssaków (6), gadów (113), owadów (22), roślin (5), porostów (402) i innych (1).
Użytki ekologiczne to zwykle obiekty o niewielkiej powierzchni – małe oczka wodne, śródpolne kępy drzew i krzewów, torfowiska, bagna i wydmy. To pozostałości ekosystemów, mające znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej. Obecnie na gruntach w zarządzie PGL LP znajduje się ponad 8 tys. o powierzchni ponad 29,5 tys. ha. Na terenie zarządzanym przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w Białymstoku znajduje się 270 użytków ekologicznych o powierzchni 1425,56 ha. Większość z nich to śródleśne bagna i śródleśne oczka wodne.
Sieć obszarów Natura 2000 Jest ona wypełnieniem zobowiązań UE wynikających z Konwencji o różnorodności biologicznej (Konwencja z Rio de Janeiro, 1992). Jej celem jest zachowanie zarówno zagrożonych wyginięciem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt w skali Europy, a także typowych, wciąż jeszcze powszechnie występujących siedlisk przyrodniczych, charakterystycznych dla regionów biogeograficznych. Podstawę prawną sieci stanowią dwa akty prawne: tzw. Dyrektywa Ptasia o ochronie dzikich ptaków oraz Dyrektywa Siedliskowa w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory. Na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów państwowych w Białymstoku zostało wyznaczonych na podstawie tzw. Dyrektywy Ptasiej 20 Obszarów Specjalnej Ochrony Ptaków Natura 2000 o powierzchni ponad 763 tys. ha, tym 355 884,32 ha na terenie Lasów Państwowych:
1. Puszcza Augustowska PLB200002
2. Ostoja Biebrzańska PLB200009
3. Puszcza Białowieska PLC200004
4. Dolina Górnego Nurca PLB200004
5. Dolina Górnej Narwi PLB200007
6. Jezioro Oświn i okolice PLB280004
7. Puszcza Borecka PLB280006
8. Lasy Skaliskie PLB280011
9. Ostoja Warmińska PLB280015
10. Puszcza Knyszyńska PLB200003
11. Bagienna Dolina Narwi PLB200001
12. Puszcza Piska PLB280008
13. Ostoja Poligon Orzysz PLB280014
14. Bagna Nietlickie PLB280001
15. Jezioro Dobskie PLB280012
16. Dolina Dolnego Bugu PLB140001
17. Dolina Dolnej Narwi PLB140014
18. Przełomowa Dolina Narwi PLC200003
19. Jezioro Łuknajno PLB280003
20. Bagno Wizna PLB200005
Na podstawie tzw. Dyrektywy Siedliskowej wyznaczono 34 Specjalnych Obszarów Ochrony Siedlisk Natura 2000 o powierzchni ponad 496 tys. ha, z tego 313 670,30 ha na terenie Lasów Państwowych:
Czerwony Bór, PLH200018
Dolina Biebrzy, PLH200008
Dolina Górnej Rospudy, PLH200022
Dolina Pisy, PLH200023
Dolina Szeszupy, PLH200016
Jeleniewo, PLH200001
Jelonka, PLH200019
Jezioro Woszczelskie, PLH280034
Mamerki, PLH280004
Mazurska Ostoja Żółwia Baranowo, PLH28005
Mazurskie Bagna, PLH280054
Mokradła Kolneńskie i Kurpiowskie, PLH200020
Murawy w Haćkach, PLH200015
Narwiańskie Bagna, PLH200002
Niecka Skaliska, PLH280049
Puszcza Augustowska, PLH200005
Ostoja Borecka, PLH280016
Ostoja Knyszyńska, PLH200006
Ostoja nad Oświnem, PLH280044
Ostoja Nadbużańska, PLH14001
Ostoja Piska, PLH280048
Ostoja Północnomazurska, PLH280045
Ostoja Suwalska, PLH200003
Ostoja w Dolinie Górnego Nurca, PLH200021
Ostoja w Dolinie Górnej Narwi, PLH200010
Ostoja Wigierska, PLH200004
Pojezierze Sejneńskie, PLH200007
Przełomowa Dolina Narwi, PLH200003
Puszcza Białowieska, PLC200004
Puszcza Romincka, PLH280005
Schrony Brzeskiego Rejonu Umocnionego, PLH200014
Torfowiska Gór Sudawskich, PLH200017
Torfowisko Zocie, PLH280037
Murawy na Poligonie Orzysz PLH280056
Na terenie zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe znajdującym się na obszarze Natura 2000 zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z ustaleniami planu zadań ochronnych lub planu ochrony obszaru Natura 2000 uwzględnionym w planie urządzenia lasu.
Ochrona gatunkowa dotyczy najcenniejszych, unikatowych i rzadkich przedstawicieli flory i fauny. W Polsce ochroną ścisłą objętych jest 715 gatunków roślin, 322 gatunków grzybów i porostów oraz 799 gatunków zwierząt. Około 65 proc. gatunków dzikiej flory i fauny Polski to gatunki leśne.
Lasy Państwowe podejmują również własne inicjatywy ochronne. Pomagają wybranym gatunkom zwierząt i roślin zasiedlić miejsca, gdzie gatunki te wyginęły (reintrodukcje) lub gdzie są zagrożone wyginięciem (restytucje). Dotyczy to np. drzew i krzewów – cisa, sudeckich jodeł, jarzębu brekinii, oraz ptaków – cietrzewia, głuszca. Na gruntach w zarządzie PGL LP i pod opieką leśników bytuje ¾ polskiej populacji żubrów.
Jednym z ciekawszych działań rozpoczętych w kwietniu 2011 roku w Wigierskim i Biebrzańskim Parku Narodowym była wykonanie barci i powieszenie kłód dla odbudowy i ochrony populacji dzikich pszczół w lasach oraz odtworzenia tradycji bartnictwa. Obecnie działania, prowadzone pod kierunkiem pracowników Nadleśnictwa Augustów, zostały rozszerzone i są prowadzone także w kilku nadleśnictwach RDLP w Białymstoku, we współpracy z wieloma jednostkami naukowymi. Uhonorowaniem tych działań jest wpis kultury bartniczej na reprezentatywną listę materialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości.
(źródło: www.lasy.gov.pl, www:augustów.bialystok.lasy.gov.pl)

Leśne Kompleksy Promocyjne

W celu promocji trwale zrównoważonej gospodarki leśnej oraz ochrony zasobów przyrody w lasach powołane są leśne kompleksy promocyjne (LKP). Są to duże, zwarte obszary leśne, charakterystyczne dla danego regionu, w których prowadzi się proekologiczną politykę leśną. Jest ich w Polce 25, a w województwie podlaskim dwa: 1. LKP Puszcza Białowieska (Nadleśnictwa: Białowieża, Browsk, Hajnówka) o powierzchni: 52 637 ha,
LKP Puszcza Knyszyńska (Nadleśnictwa: Supraśl, Dojlidy, Krynki i Czarna Białostocka) o powierzchni: 62 319 ha

Program gospodarczo-ochronny LKP „Puszcza Knyszyńska” wymienia następujące cele jego ustanowienia:
– stosowanie nowatorskich i eksperymentalnych metod hodowlano ochronnych i promowanie postępu technicznego,
– wszechstronne rozpoznanie stanu biocenozy leśnej i warunków biotopów na ich obszarze oraz trendów zachodzących w nich zmian, z uwzględnieniem wpływu różnego rodzaju czynności hodowlanych (zakładanie powierzchni badawczych),
– trwałe zachowanie lub odtwarzanie naturalnych walorów lasu metodami racjonalnej gospodarki leśnej, prowadzonej na podstawach ekologicznych,
– integrowanie celów trwałej gospodarki leśnej i aktywnej ochrony przyrody, promowanie wielofunkcyjnej i zrównoważonej gospodarki leśnej przy wykorzystaniu wsparcia finansowego ze źródeł krajowych i zagranicznych,
– prowadzenie prac badawczych i doświadczalnictwa leśnego w celu wyciągnięcia wniosków dotyczących możliwości i warunków upowszechnienia zasad ekorozwoju na całym obszarze działania Lasów Państwowych,
– prowadzenie szkoleń Służby Leśnej i edukacji ekologicznej społeczeństwa

Zasady udostępniania lasów

Jednym z elementów ochrony przyrody w gospodarce leśnej jest przestrzeganie zasad udostępniania lasów tym, którzy z niego korzystają. Każdy kto ma kontakt z lasem lub w nim przebywa, choćby od czasu do czasu, powinien znać te zasady, które wymienia art. 26 – 31 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach. Zachęcamy do ich przeczytania, zapamiętania i przestrzegania, bo także od nas zależy stan naszych lasów!

Art. 26.
Lasy stanowiące własność Skarbu Państwa, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, są udostępniane dla ludności.
Stałym zakazem wstępu objęte są lasy stanowiące:
uprawy leśne do 4 m wysokości; 2) powierzchnie doświadczalne i drzewostany nasienne; 3) ostoje zwierząt; 4) źródliska rzek i potoków; 5) obszary zagrożone erozją. 3. Nadleśniczy wprowadza okresowy zakaz wstępu do lasu stanowiącego własność Skarbu Państwa, w razie gdy:
wystąpiło zniszczenie albo znaczne uszkodzenie drzewostanów lub degradacja runa leśnego; 2) występuje duże zagrożenie pożarowe; 3) wykonywane są zabiegi gospodarcze związane z hodowlą, ochroną lasu lub pozyskaniem drewna.
Lasy objęte stałym lub okresowym zakazem wstępu, z wyjątkiem przypadków określonych w ust. 2 pkt 1, oznacza się tablicami z napisem „zakaz wstępu” oraz wskazaniem przyczyny i terminu obowiązywania zakazu. Obowiązek ustawiania i utrzymywania znaków ciąży na nadleśniczym w stosunku do lasów będących w zarządzie Lasów Państwowych oraz na właścicielach pozostałych lasów.
Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzór znaku zakazu wstępu do lasu oraz zasady jego umieszczania.
Art. 27.
Lasy stanowiące własność Skarbu Państwa są udostępniane, z uwzględnieniem zakazów zawartych w art. 26 i art. 30, do zbioru płodów runa leśnego:
na potrzeby własne;
dla celów przemysłowych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
Zbiór płodów runa leśnego dla celów przemysłowych wymaga zawarcia umowy z nadleśnictwem.
Nadleśniczy odmawia zawarcia umowy, w przypadku gdy zbiór runa leśnego zagraża środowisku leśnemu.
Lokalizowanie pasiek w lasach stanowiących własność Skarbu Państwa jest nieodpłatne.
Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ochrony i zbioru płodów runa leśnego oraz zasady lokalizowania pasiek na obszarach leśnych.
Art. 28.
Właściciel lasu niestanowiącego własności Skarbu Państwa może zakazać wstępu do lasu, oznaczając ten las tablicą z odpowiednim napisem.
Art. 29.
Ruch pojazdem silnikowym, zaprzęgowym i motorowerem w lesie dozwolony jest jedynie drogami publicznymi, natomiast drogami leśnymi jest dozwolony tylko wtedy, gdy są one oznakowane drogowskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach. Nie dotyczy to inwalidów poruszających się pojazdami przystosowanymi do ich potrzeb. 1a. Jazda konna w lesie dopuszczalna jest tylko drogami leśnymi wyznaczonymi przez nadleśniczego.
Postój pojazdów, o których mowa w ust. 1, na drogach leśnych jest dozwolony wyłącznie w miejscach oznakowanych.
Przepisy ust. 1 oraz art. 26 ust. 2 i 3, a także art. 28, nie dotyczą wykonujących czynności służbowe lub gospodarcze: 1) pracowników nadleśnictw; 2) osób nadzorujących gospodarkę leśną oraz kontrolujących jednostki organizacyjne Lasów Państwowych; 3) osób zwalczających pożary oraz ratujących życie lub zdrowie ludzkie; 4) funkcjonariuszy Straży Granicznej chroniących granicę państwową oraz funkcjonariuszy innych organów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i porządek publiczny; 5) osób wykonujących czynności z zakresu gospodarki łowieckiej oraz właścicieli pasiek zlokalizowanych na obszarach leśnych; 6) właścicieli lasów we własnych lasach; 7) osób użytkujących grunty rolne położone wśród lasów; 8) pracowników podmiotów, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–8 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2021 r. poz. 478 i 619), w związku z wykonywaniem badań naukowych i doświadczeń z zakresu leśnictwa i ochrony przyrody; 8a) osób biorących udział w kształceniu kadr dla leśnictwa, w związku z prowadzeniem zajęć szkoleniowych; 9) wojewódzkich konserwatorów przyrody oraz pracowników Służb Parków Krajobrazowych; 10) osób sporządzających plany urządzenia lasu, uproszczone plany urządzenia lasu lub inwentaryzację stanu lasu, o której mowa w art. 19 ust. 3.
Imprezy sportowe oraz inne imprezy o charakterze masowym organizowane w lesie wymagają zgody właściciela lasu.
Art. 30.
W lasach zabrania się: 1) zanieczyszczania gleby i wód; 2) zaśmiecania; 3) rozkopywania gruntu; 4) niszczenia grzybów oraz grzybni; 5) niszczenia lub uszkadzania drzew, krzewów lub innych roślin; 6) niszczenia urządzeń i obiektów gospodarczych, turystycznych i technicznych oraz znaków i tablic; 7) zbierania płodów runa leśnego w oznakowanych miejscach zabronionych; 8) rozgarniania i zbierania ściółki; 9) wypasu zwierząt gospodarskich; 10) biwakowania poza miejscami wyznaczonymi przez właściciela lasu lub nadleśniczego; 11) wybierania jaj i piskląt, niszczenia lęgowisk i gniazd ptasich, a także niszczenia legowisk, nor i mrowisk; 12) płoszenia, ścigania, chwytania i zabijania dziko żyjących zwierząt; 13) puszczania psów luzem; 14) hałasowania oraz używania sygnałów dźwiękowych, z wyjątkiem przypadków wymagających wszczęcia alarmu.
Przepisy ust. 1 pkt 3 i 5 nie dotyczą czynności związanych z gospodarką leśną, a pkt 12–14 nie dotyczą polowań.
W lasach oraz na terenach śródleśnych, jak również w odległości do 100 m od granicy lasu, zabrania się działań i czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo, a w szczególności: 1) rozniecania ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego; 2) korzystania z otwartego płomienia; 3) wypalania wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych.
Przepisy ust. 3 nie dotyczą działań i czynności związanych z gospodarką leśną pod warunkiem, że czynności te nie stanowią zagrożenia pożarowego.
Art. 31.
W przypadku lasu będącego w użytkowaniu wieczystym na podstawie odrębnych przepisów lub wchodzącego w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa zadania i kompetencje określone w art. 10 ust. 1 pkt 1, art. 13 ust. 3 pkt 1, art. 26 ust. 3 i 4 oraz art. 30 ust. 1 pkt 10 i ust. 3 pkt 1 wykonują odpowiednio użytkownik wieczysty albo Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa. Ilekroć w tych przepisach jest mowa o: 1) nadleśnictwie – należy przez to rozumieć jednostkę organizacyjną użytkownika wieczystego albo Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa powołaną do prowadzenia gospodarki leśnej; 2) nadleśniczym – należy przez to rozumieć kierownika jednostki organizacyjnej, o której mowa w pkt 1.